กล้วยหวาน และความหรูหรา

-1-.

ด้วยภารกิจเร่งด่วน จึงไม่ได้วางแผนการเดินทางล่วงหน้าไว้มากนัก ประกอบกับมีภารกิจต่อเนื่องจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่งและจุดต่อๆไป จากมหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตสงลา สู่เชียงใหม่ จากเชียงใหม่สู่มหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตพัทลุง ขากลับจากเชียงใหม่เร่งรีบยิ่งกว่า ออกจากที่พักแต่เช้าตรู่ ยาวคร่อมเที่ยง กว่าจะถึงพัทลุงก็ร่วม 15.00 น ของวัน ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง หิวแทบใส้ขาด ดั่งกัดกินม้าได้ทั้งตัวตามสำนวนเลยทีเดียว

ทันที่ถึงอาคารบริหารและสำนักงานกลาง มหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตพัทลุง ข้าพเจ้าออกรถดิ่งตรงไปยังตลาดป่าพะยอม ตั้งใจหาอะไรรองท้อง ก่อนไปงานเลี้ยงรับรองผู้เข้าร่วมเวทีภาคีอาสาสู่พัทลุงเข้มแข็งในช่วงเย็น ฝนตกพร่ำๆ ข้าพเจ้าเหลือบเห็นร้านกล้วยทอดริมทางยังเปิดอยู่ ตัดสินใจชะลอจอดหน้าร้าน ยังไม่ทันเอ่ยปาก ป้าคนขายคะยั้นคะยอให้ชิมระหว่างรอกล้วย-ทอดสุก

“หวานกรอบน่ากิน” ข้าพเจ้าเอ่ยชม หลังชิ้นที่สองเข้าปากไปเรียบร้อย

กล้วยสุกหวานอร่อย ป้าว่า พลางยื่นกล้วยทอดในถุงกระดาษใส่มือ ข้าพเจ้านึกนัยไปถึงหญ้าหวานในบางย่าน ที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญจากควันหลงการเลือกตั้งท้องถิ่นหมาดๆ

“ในมอดูคึกคักจัง แปลกหูแปลกตาไปมาก...แต่ปิดเทอมจะเงียบหน่อย” ป้าว่าหลังข้าพเจ้าโอนเงินจำนวน 20 บาทค่ากล้อยทอด เป็นที่เรียบร้อย แต่ไม่วายสงสัย ป้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าพเจ้าทำงานในมหาวิทยาลัยทักษิณ

ข้าพเจ้ายิ้มกับตัวเอง อาจบางทีบทสนทนาเพียงสั้นๆ การปฏิสัมพันธ์ทางสังคมเพียงเล็กๆ น้อยๆ จะได้ข้อมูลอิสระ (Free Information) ที่เป็นดั่งขุมทรัพย์อันมหาศาล ที่สร้างพลัง และมีคุณค่า มากกว่าการสนทนาอันยืดยาว แต่หาเรื่องราวอันเป็นสาระไม่ได้

-2.-

ระหว่างรอเวลาออกเดินทางไกลครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าเอ่ยปากชวนน้อง ๆ อาจารย์กลุ่มหนึ่งที่เจอกันในสนามบินโดยไม่ได้นัดหมาย ไปนั่งที่ร้านกาแฟ พูดคุยสนทนาเพลิดเพลินหลายเรื่องหลายราว จนเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และมิตรภาพอบอวล เผื่อแผ่โต๊ะข้างๆแบบลืมตัว ก่อนถูกตัดบทให้ออกจากการสนทนาด้วยเสียงเรียกบอกเวลาออกเดินทางดังตามลำดับโซนและที่นั่ง

น้อง ๆ ลุกขึ้นกระวีกระวาด ข้าพเจ้ายังคงนั่งนิ่ง ไม่รีบร้อน...โซน 3 ครับ ข้าพเจ้าคลายฉงน เธอมีสีหน้าประหลาดใจ ก่อนเปรยเบา ๆ “คิดว่าอาจารย์นั่งการบินไทย หรือก็ต้อง Hot Seat”

“ใครๆ ก็คิดกันอย่างนั้นครับ” ข้าพเจ้าตอบ ก่อนลุกตามไปยังป้ายบอกโซนแถวยาวเหยียด แม้ทางเดียวกัน แต่คนละโซน ?

-3.-

เพื่อนร่วมงานแวะมาเยี่ยมเยือนอยู่เนื่องๆ ข้าพเจ้ายินดีและให้เวลาเสมอ อาจมีบ้างที่ไม่ได้พบเจอกัน ด้วยภารกิจอันมากมาย ติดประชุม เดินทางไปราชการ อยู่ต่างวิทยาเขต ก็สุดแล้วแต่ แม้จะเคยประกาศว่า “ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องเพื่อนร่วมงาน ร่วมองค์กร” ก็ตามที

ในทุกการพบเจอหรือนัดหมาย จะนั่งพูดคุยกันที่ห้องรับแขกหน้าห้องทำงานเป็นส่วนใหญ่ แต่ครั้งนี้ ข้าพเจ้าชวนเพื่อนร่วมงานเก่าแก่คนหนึ่งที่มาเยี่ยมเยือนเข้าไปพูดคุยในห้องทำงาน

เขากวาดสายตาไปรอบห้อง สีหน้า แววตา คล้ายมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ก่อนนั่งลงตามคำเชิญชวน ตรงโซฟาตัวเล็กที่วางเรียงไว้เป็นรูปตัวยู

แดดสายส่องทะลุผ้าม่านสีขาวบางเบาเพิ่มความสว่างให้มุมห้อง โต๊ะ เก้าอี้ ราคาพอประมาณจัดวางในตำแหน่งที่เหมาะสม พระพุทธรูปสงบนิ่งอยู่บนหิ้งบูชา ภาพถ่าย และผลงานศิลปะ ร่วม 10 ภาพ ผลงานของศิลปิน และนิสิต รวมทั้งของข้าพเจ้าเองที่นึกอยากเป็นศิลปินกับเขาบ้าง ถูกแขวนไว้บนผนังห้องและวางเรียงรายแทรกอยู่บนโต๊ะกับกองหนังสือที่ยังพอมีพื้นที่ว่างอยู่บ้างทั้งหนังสือวิชาการ งานวิจัย และวรรณกรรมที่ข้าพเจ้าชื่นชอบ

“คิดว่าห้องทำงานของอธิการบดีจะหรูหรากว่านี้” เขาว่าพลางเอี้ยวตัวกวาดสายตาไปทั่วห้องอีกรอบ แล้วเราก็แลกเปลี่ยนเสียงหัวเราะกัน

ข้าพเจ้าสังเกตได้ เขามองไปบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยแฟ้มซีดจางรอการลงนาม กองเอกสารรออ่าน ข้างๆ กีตาร์โปร่งหลังเต่าสายสนิมเขรอะ ที่วางพิงไว้ใกล้ๆ บอนไซ และต้นไม้เรียงรายริมหน้าต่างอีก 3-4 ต้น แล้วหยุดที่กระดานฟลิปชาร์ท แบบล้อเลื่อนที่ถูกขีดเขียน โยงใยไปมาหลากสีสันในความสัมพันธ์

ยืนมองห้องทำงานของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ทำให้ข้าพเจ้าจินตนาการถึงห้องทำงานของผู้บริหารในข่าวใหญ่หลังแผ่นดินไหวเขย่ากรุงเมื่อไม่นานมานี้ “จิตวิญญาณจะค่อยถูกกัดกร่อนเพราะหรูหรา” บางใคร ? ว่าไว้อย่างนั้น

ในแง่งานและการบริหาร การมีเวลาเงียบๆ นั่งนิ่งๆ และครุ่นคิดอย่างจริงจัง-คิดค้นยุทธศาสตร์ พลิกแพลงกลยุทธ์ กำหนดยุทธวิธี มีชุดปฏิบัติการ คือ ความหรูหรา ที่แท้จริง

ข้าพเจ้าคิด แต่ไม่ได้เอ่ยออกไป

-4.-

ในทุกการเดินทาง และการพบเจอ มีเรื่องราวมากมายให้เล่าต่อ ทอถักเป็นประสบการณ์ ความทรงจำ และเรื่องเล่า…ระหว่างทาง ระหว่างบรรทัด และการไปสู่เป้าหมาย ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน – สำคัญคือการได้รู้จักตัวเอง ตัวตน และคนข้าง...ระหว่างทาง

รองศาสตราจารย์ ดร.ณฐพงศ์ จิตรนิรัตน์

อธิการบดีมหาวิทยาลัยทักษิณ